Ewakuacja z Hoi An

Kiedy przyjechaliśmy do Hoi An woda stała już tylko na ulicy przy rzece, a most łączący stare miasto z wyspą, gdzie stoi nasz zalany hotel, jest nieprzejezdny. Sklepy, kawiarnie i restauracje położone wyżej już funkcjonują, tylko w tych przy rzece trwa sprzątanie, mycie i układanie towaru. Na ulicy stoją  beczkowozy z czysta wodą, a służby i wojsko sprzątają nawierzchnię z mułu i ogromnej ilości śmieci. Market, w którym woda miała 2,5 metra wysokości jest zamknięty, a w funkcjonujących już sklepach w mieście właściciele pokazują nam dokąd sięgała woda.

W Hoi An udaje nam się zobaczyć kilka zabytkowych miejsc, ale nie wszystkie są otwarte. Oczywiście jest czas wolny na spacer, kawiarnie, zakupy i krawieckie przymiarki.

Wieczorem zaczyna znowu padać. Kiedy usiadłem w barze z muzyką na żywo, woda oddalona była jakieś 30 metrów od mojego stolika. Po półtorej godziny ta odległość nie przekraczała już 5 metrów. Idąc do hotelu (pod górę) deszczówka mocno spływa w dół, ale są też płaskie miejsca, gdzie woda zaczyna się już zbierać. Okazało się, że mój nowy hotel leży w niecce co powoduje, że woda nie ma jak spływać. Żeby do niego dojść idę po kostki w wodzie.

W nocy ulewny deszcz i burza nie odpuszcza. Nad ranem Renata i Rysiek uciekają ze swojego pokoju, ponieważ woda zaczyna lać się z sufitu, po ścianach i z lamp nie oszczędzając łóżka, walizek i pensjonariuszy.