Udało mi się w końcu przy słonecznej pogodzie zobaczyć Sun World na wzgórzach Ba Na. Ostatnim razem będąc w listopadzie w Wietnamie Sun World zasnute było chmurami. Miało to swój tajemniczy klimat, ale niestety widoków nie było. Dzisiejszego dnia w Danang (środkowy Wietnam) termometry wskazują 37 st. C, natomiast w parku rozrywki Sun World jest chłodniej, ponieważ leży on na wysokości prawie 1500 m n.p.m. i temperatura spada tu o 10-15 st. Widoczność jest bardzo dobra. Największą atrakcją Sun World jest Złoty Most (Cau Vang) podtrzymywany przez olbrzymie, kamienne dłonie (złota nić wsparta na rękach boga). Brytyjski dziennik The Guardian określił go jako „najbardziej efektowny pieszy most na świecie”. Prowadzi do niego najdłuższa na świecie kolejka gondolowa mająca 5801 metrów. Tuż obok jest francuska wioska zwana Małym Paryżem z charakterystyczną francuską zabudową: kościół Saint Denis, Moulin Rouge. Jest też piekarnia bagietek, francuskie kawiarenki i restauracje, zabytkowe samochody, rzeźby, fontanny.
Na terenie parku Sun World są także wypielęgnowane ogrody, 27-metrowy Budda z pagodą Linh Ung, muzeum figur woskowych, piwnica z winami, świat dinozaurów, labirynt lustrzany, karuzele, sale kinowe, rollercoaster, pole golfowe, hotele.

Lokalizacja: An Son Village, Hoa Ninh Commune, Hoa Vang Dist., Danang, Wietnam
Współrzędne: 15°59’53.5″N 107°59’41.9″E
Godziny otwarcia: 7.00 – 22.00
Cena bilety: 750 000 VND  (ok. 125 zł) – osoba dorosła
600 000 VND (ok. 100 zł) – dziecko (1 m – 1,4 m wysokości)
Strona internetowa: banahills.sunworld.vn

Do wysokości 265,5 metra nad ziemię wznosi się Bitexco Financial Tower. Do zeszłego roku był najwyższym budynkiem w Sajgonie, a do 2011 najwyższym budynkiem w Wietnamie. Teraz ten tytuł należy do Landmark 81, który w Hanoi – stolicy Wietnamu sięga 461,2 metrów.
Bitexco Financial Tower został zaprojektowany przez Carlosa Zapatę i po trzech latach budowy w październiku 2010 roku oddano go do użytku. Kosztował 220 mln USD.

Bitexco Financial Tower ma  68 pięter, w których znajduje się:

• 1-6 centrum handlowe Icon 68 o pow. ponad 8 tys. m kw.
• 7-48 pomieszczenia biurowe (łącznie 37 tys. m kw.)
• 49 punkt widokowy Sajgon Skydeck – panorama 360 stopni
• 50-51 restauracje
• 52 VIP-owski Lounge & Bar, oraz lądowisko dla helikopterów
• 58-60 świat Heinekena
• 53-65 najdroższe pomieszczenia biurowe

Jest także podziemny garaż i 7-salowe kino.

Swoim kształtem Bitexco ma przypominać pąk lotosu – narodowy kwiat Wietnamu. Ma symbolizować dynamikę gospodarczego rozwój miasta.
Budynek powstał w myśl: projektowanie przyjazne dla środowiska – oszczędność energii. Wysoką efektywność zapewniają 28-milimetrowe szklane ściany z hartowanego szkła (dwie warstwy o grubości 8 mm z izolacją 12 mm).
Dzięki Bitexco Financial Tower zmniejszyła się nieco gorączka na powierzchnie biurowe, których zapotrzebowanie jest bardzo duże w Sajgonie, a cena za metr kw. porównywalna jest do cen w Singapurze, Kuala Lumpur, oraz Bangkoku i wynosi 50-60 USD. Tylko największe firmy takie jak Heineken, booking.com, Konica Minolta, Samsung, czy Mastercard Asia stać na to by mieć biura w Bitexco.
W 2011 Bitexco Financial Tower otrzymał nagrodę “Doskonałość w inżynierii konstrukcji 2011” od Krajowej Rady Stowarzyszeń Inżynierów Strukturalnych NCSEA.
W 2013 został zaliczony przez CNN.com do ikon – najbardziej znanych drapaczy chmur świata, a w 2015 wg thrillist.com został zaliczony do 10 najfajniejszych wieżowców na świecie.
Na wysokości 178 metrów znajduje się Sajgon Skydeck – pierwsze miejsce widokowe w Sajgonie z 360-stopniową panoramą. Dzięki lornetkom i interaktywnym mapom możemy przyjrzeć się dzielnicy francuskiej, biznesowej, okolicznym hotelom i biurowcom, wokół których wije się Rzeka Sajgon.

Wieża widokowa Saigon Skydeck w Bitexco Financial Tower:
Lokalizacja: 36 Hồ Tùng Mậu, Bến Nghé, Quận 1, Hồ Chí Minh, Wietnam
Współrzędne: 10°46’17.7″N 106°42’15.3″E
Godziny otwarcia: 9.30-21.30 (bilety sprzedawane są do 20.45)
Cena biletów: 200 000 VND (ok. 8,6 USD)
 

Na peryferiach 1,2 milionowego miast Da Nang  w środkowy Wietnam znajdują się Góry Marmurowe, zwane po wietnamsku Ngũ Hành Sơn (Góry Pięciu Żywiołów). Na płaskim terenie pośród domów i warsztatów rzeźbiarskich wioski Non Nuoc, wyrastają wapienne wzgórza. Ich kształty wg miejscowych przypominają śpiącego smoka.
Niewielki zasięg tych gór to prawdopodobnie tylko fragment wapiennego systemu krasowego, który rozpadł się w ciągu ostatnich tysiącleci. Początkowo było to miejsce czczone przez ludy Czampa, którzy wybudowali w jaskiniach świątynie. W XIX wieku każda z pięciu gór otrzymała od cesarza Minh Manga (z dynastii Nguyen), nazwę, która symbolizuje jeden z żywiołów: Kim (metal), Thuy (woda), Moc (drewno), Hoa (ogień) i Tho (ziemia). Było to tak ważne miejsce dla cesarzy rządzących Wietnamem, że przechowywali tu pod opieką mnichów swoje złoto i klejnoty.
W drugiej połowie XIX wieku, w czasach kolonialnych, francuscy geolodzy zbadali góry i nazwali je od ich struktury Marmurowymi. W tym czasie jaskinie wykorzystywali lokalni rewolucjoniści jako tajną bazę dowodzenia, z której przeprowadzano ataki partyzanckie przeciw Francuzom. Podczas wojny wietnamskiej od 1965 roku Góry Marmurowe były miejscem ćwiczeń dla amerykańskich żołnierzy. Niespełna 3 kilometry na północ znajdował się bowiem pas startowy i baza, gdzie stacjonowało amerykańskie wojsko (1965-1971). W 1968 roku po przejęciu Gór Marmurowych przez Wietkong miejsce to stało się szpitalem polowym dla komunistycznej partyzantki walczącej przeciwko amerykanom. Dziś spokojne, magiczne i pełne duchowości Góry Marmurowe przyciągają tysiące pielgrzymów i turystów.
Wewnątrz gór znajdują się tunele, groty i jaskinie z wieloma rzeźbami wykutymi w marmurze. Jest także cały szereg świątyń w mieszance których znajdziemy elementy hinduskie, czamskie i buddyjskie.
Żeby zwiedzić wszystkie pięć gór trzeba przeznaczyć na to cały dzień. Jedyną górą, która jest dostępna dla turystów to Thuy. Jest najbardziej okazała z całej grupy i obdarzona największą liczbą świątyń, jaskiń i posągów. Po pokonaniu prawie 160 schodów dochodzimy do małej altanki z widokiem na wioskę Non Nuoc i okoliczne wierzchołki. Jeśli natomiast w gorącym klimacie Wietnamu kogoś ta droga przeraża może innym wejście wjechać windą. Roztacza się stąd panorama na Morze Południowochińskie, wzdłuż którego leżą plaże i biegnie droga z Da Nang do Hoi An. Przechodzimy obok niewielkiego basenu przy 7-poziomowej wieży Xa Loi, gdzie rechoczą żaby, dalej jest Pagoda Linh Ung (z 1825 roku) z piękną bramą prowadzącą do wielkiego Buddy i smoczych rzeźb. Za pagodą wąskim tunelem dochodzimy do jaskini Tang Chon z otwartym sufitem. Stoi tu brązowy Buddy, a obok niewielkiej pagody przypominającą swoim kształtem ludzką czaszkę siedzą marmurowi szachiści. Na górze Thuy najważniejszą świątynią jest Tam Thai, gdzie często odbywają się ceremonie religijne. Zbudowana została w 1630 roku, wielokrotnie niszczona (ostatni raz w 1991 przez potężną burzę) i odbudowywana.
Największą i najbardziej imponującą jaskinią w Thuy jest Huyen Khong, do której wpadają wąskie snopy światła oświetlając ogromnego Buddę medytującego na wysokości. Najpierw jednak musimy przejść przez jaskinię Hoa Nghiem z 400-letnim posągiem Buddy. Wcześniej jeszcze minęliśmy Van Thong Cave, czyli Jaskinię Niebios, gdzie znajduje się wąski tunel prowadzący po śliskich, oderwanych głazach w kierunku sufitu, skąd rozpościera się kolejna panorama.
Do niedawna Góry Marmurowe były miejscem odkrywkowym marmuru, dlatego wokół znajduje się wiele zakładów, gdzie obrabia się tę skałę. Spod rąk rzemieślników wychodzą nie tylko drobne pamiątki, ale także naturalnej wielkości słonie, lwy, smoki, latarnie, dzbany, stoły, wizerunki wesołego Buddę, Matki Boskiej, bóstwa hinduizmu, czy fontanny o wymyślnych kształtach. Po miesiącu, lub dwóch od zakupu rzeźba przypłynie do wybranego przez nas portu morskiego i może zdobić nasz ogródek.
Marmur z Gór Marmurowych został użyty do budowy mauzoleum Ho Chi Minha w Hanoi. Dziś ten cenny materiał budowlany i rzeźbiarski sprowadza się tu z pobliskiej prowincji Quang Nam (środkowy Wietnam), lub z Chin.

Lokalizacja: 2 Huyen Tran Cong Chua, Hoa Hai, Ngu Hanh Syn, Da Nang, środkowy Wietnam.
Współrzędne: 16°00’13.2″N 108°15’53.7″E
Godziny otwarcia: 7-17.30, przez cały rok.
Cena biletów: 40 000 VND bilet wstępu + 15 000 VND winda.
Dojazd taxi: z Hoi An ok. 20-25 USD w obie strony, z Da Nang 10 USD. Można także wypożyczyć skuter na cały dzień.

 
Legenda mówi, że niegdyś ciało strasznego potwora Namazu leżało rozciągnięte na wietnamskiej ziemi. Potwór był tak wielki, że głowę miał w Indiach, a ogon w Japonii. Każde jego poruszenie powodowało trzęsienia ziemi, powodzie, katastrofy naturalne. Aby temu zapobiec wybudowano most z kaplicą buddyjską, który jak miecz przygwoździł jego ciało do ziemi. Most ten znajduje się w Hoi An, które leży w samym środku Wietnamu. W XVI po upadku królestwa Czampa zaczęli osiedlać się tam kupcy chińscy i japońscy tworząc wspólnie z Wietnamczykami międzynarodowe centrum handlowe. Nie brakowało także przybyszy z Indii i Europy, co przyczyniło się do rozwoju Hoi An. Miasto stało się mozaiką kultury, tradycji, religii i architektury.
Wizytówką miasta jest bez wątpienia Japoński Kryty Most – ten który przygwoździł potwora Namazu. Wybudowany przez wspólnotę japońskich kupców łączył zachodnią część miasta (japońską) z częścią wschodnią (chińską). Prawdopodobnie budowa rozpoczęła się w roku małpy (1593), a ukończono dwa lata później w roku psa, według kalendarza księżycowego. Drewniany most z kwadratowymi, kamiennymi  filarami przebiega nad niewielkim dopływem rzeki Thu Bon. Jego zakrzywiony dach pokryty jest dachówką zdobioną porcelaną. Przy wejściach stoją drewniane figury psów i małp (znaki zodiaku), które mają upamiętniać lata, kiedy to urodziło się wielu japońskich cesarzy. Dalej są stele z wyrytymi nazwiskami darczyńców i budowniczych mostu, a na środku od strony północnej jest wietnamska świątynia Cao. Dobudowana została w 1653 roku i mieści wizerunek boga Tran Vo Bac De, który jest opiekunem żeglarzy, oraz kontroluje zmiany pogody i klęski żywiołowe. Przychodzą tu miejscowi by modlić się o dobrą pogodę i powstrzymanie nadchodzących kataklizmów.
W 1719 roku za sprawą Nguyena Phuc Chua – władcy południowego Wietnamu most otrzymał nową nazwą Lai Vien Kieu, którą chińskimi symbolami wyryto nad wejściem do świątyni. Znaczy to Most Ludzi z Daleka, lub Most Odległych Przyjaciół. W ciągu swojego istnienia most był kilka razy remontowany. Ostatni raz w 1986 roku kiedy przywrócono łukowaty kształt podłogi, oraz progi przy wejściach na most. W czasach kolonialnych Francuzi zlikwidowali je by przez most mogły przejeżdżać samochody.
W 2016 roku grupa wietnamskich i japońskich ekspertów uznała, że most jest mocno eksploatowany i wymaga szybkiego remontu. Codziennie odwiedza go około 4 tys. turystów, co bardzo osłabiło najważniejszy zabytek Hoi An. Eksperci sugerują by dla ochrony mostu i bezpieczeństwa odwiedzających ograniczyć w przyszłości liczbę turystów. Część filarów jest popękanych, a niektóre uszkodzone przez częste sezonowe powodzie, które powodują także osiadanie konstrukcji. Pod wpływem dużej wilgoci w tej części Azji wiele drewnianych belek jest zgniłych, a żelazne, które zastąpiły drewniane zjadane są przez rdzę.
Japoński Most  (po wietnamsku Chùa Cầu) jest jedynym krytym mostem na świecie, w którym znajduje się świątynia buddyjska. Jego wizerunek znajduje się na banknocie 20 000 wietnamskich dongów (VND). Jest symbolem przyjaźni między Wietnamem, a Japonią. Most łączy ulice Nguyen Thi Minh Khai i Tran Phu. Otwarty jest cały czas, żeby móc go zwiedzać należy mieć bilet, który uprawnia do wejścia do 5 wybranych obiektów na starym mieście. Bilet dla cudzoziemców kosztuje 120 000 VND.

Stara część Hoi An wpisana jest na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, do czego w dużej mierze przyczynił się Polak Kazimierz Kwiatkowski.

Wycieczka do Wietnamu zakończyła się. Byliśmy w znanych nam już wcześniej miastach: Hanoi, Ho Chi Minh City, Hue, Hoi An, ale zobaczyliśmy dużo nowych miejsc:
- Park Narodowy Cat Tien – jeździliśmy na rowerach,
- Jezioro Krokodyli, do którego szliśmy przez dżunglę,
- wydmy w Mui Ne – zjeżdżaliśmy po piaskach na kawałku PCV,
- champskie wieże Po Sah Inu w Phan Thiet,
- farmę produkującą sos rybny w Mui Ne ,
- plantację kawy z hodowlą łaskunów w Dalat,
- Wodospad Słonia w Dalat,
- Sanktuarium Matki Bożej La Vang,
- Park Narodowy Phong Nha-Ke Bang z pierwotnymi lasami tropikalnymi,
- jaskinię Thien Duong, która jest najdłuższą wietnamską jaskinią,
- targ Dong Ba w Hue,
- dolinę Muong Hoa we mgle w Sapie,
- Mauzoleum Ho Chi Minha w Hanoi – udało się nam wejść do środka,
- starożytną stolicę Wietnamu Hoa Lu,
- Park Narodowy Tam Coc z wapiennymi górami podobnymi do tych w Ha Long,
- bar Bun Cha Huong Lien w Hanoi, w którym jadł Barack Obama,
- Muzeum Historii Wojskowości w Hanoi.
Byliśmy też świadkami radości po wygranej Wietnamu z Jordanią w ⅛ Pucharu Azji w piłce nożnej. Niestety wczoraj Wietnam przegrał z Japonią w ćwierćfinale 0:1 i odpadł z Pucharu Azji.

   
Tak się złożyło w ostatni dzień naszej wycieczki po Wietnamie, że miejsca które odwiedzamy w Hanoi naznaczone są obecnością Amerykanów. Najpierw poszliśmy do Muzeum Historii Wojskowości, gdzie w dużej mierze pokazana jest droga Wietnamu do wolności, najpierw spod kolonii francuskiej, a potem w czasie wojny wietnamsko-amerykańskiej. Prócz wielu zdjęć w galerii, na zewnątrz stoi sprzęt wojskowy: samoloty, czołgi, helikoptery, wyrzutnie rakietowe, auta bojowe. Spod muzeum skuterami pojechaliśmy nad Jezioro Zachodnie. Oczywiście nie my kierowaliśmy (chyba bym się w Hanoi nie zdecydował na prowadzenie skutera), mieliśmy kierowców, którzy zaproponowali nam podwózkę. Wydawałoby się, że skoro jeżdżą skuterami codziennie po tym zatłoczonym mieście to jesteśmy w bezpiecznych rękach, ale okazało się, że gdyby nie mój refleks to zatrzymalibyśmy się na czarnym suwie, ponieważ kierowca mojego skutera postanowił w czasie jazdy wysłać sms-a. Kierowca Daniela natomiast miał długi paznokieć kciuka pomalowany na flagę Wietnamu. Nad Jeziorem Zachodnim stoi pomnik przypominający o tym że w październiku 1967 roku z jeziora został wyłowiony późniejszy senator USA John McCain, po tym jak jego samolot został zestrzelony w czasie zrzucania bomb nad Hanoi. Został aresztowany i przez 6 lat siedział w więzieniu zwanym przez Amerykanów Hanoi Hilton – byliśmy tam 3 dni wcześniej. Niedaleko Mauzoleum Ho Chi Minha znajduje się niewielkie jeziorko Huu Tiep, w którym zatopione są szczątki amerykańskiego bombowca B-52 zestrzelonego 27 grudnia 1972 roku. Byliśmy także w barze Bun Cha Huong Lien, gdzie 23 maja 2016 roku prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama i znany szef kuchni Anthony Bourdain zjedli razem kolację. Nie było by w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że nie jest to wytworna restauracja tylko zwykły bar jak wiele innych w Hanoi. Zjedli bun cha – rosół z grillowaną wieprzowiną i makaronem, ziołami, sosem rybnym i talerzem zieleniny. Do tego zamówili krokiety z owocami morza i regionalne piwo Hanoi. Nie byliśmy jedynymi cudzoziemcami, którzy przyszli tu po to by zjeść to co prezydent – danie zwane Obama Combo. Bun cha było bardzo dobre natomiast krokiet nie powalał.
     

     
90 kilometrów na południe od Hanoi znajduje się Hoa Lu, które w X wieku było stolicą Wietnamu. Niegdyś stała tu cytadela, w której rządził cesarz Dinh Bo Linn, jednak do dziś  niewiele z niej zostało. Zatrzymujemy się w dwóch świątyniach: świątyni króla Dinha i Den vua Le Dai Hanh. Hoa Lu leży w przepięknym miejscu otoczonym wapiennymi górami podobnymi do tych w Zatoce Ha Long, jednak zamiast wody otoczone są polami ryżowymi i wokół nich wije się rzeka. W miejscowości Tam Coc bierzemy rowery i jedziemy na krótką przejażdżkę. Rowery nie są najnowszej generacji: mój prawie nie ma hamulców, siodełko i kierownica są wykrzywione, a tylne koło jest tak scentrowane, że rower zostawia dwa ślady. Widoki natomiast wynagradzają nam wszystkie niewygody. Po tej aktywności fizycznej wsiadamy do łodzi i płyniemy senną rzeką podziwiając piękne krajobrazy. Od kilku dni mamy pochmurne niebo, a dzisiaj na koniec dnia nieśmiało wyszło słońce oświetlając nam pięknie wapienne góry.
       

     
Rano wychodzimy na trekking po wietnamskich górach wokół Sa Py. W planie jest przejście przez dolinę Muong Hoa i dojść do trzech wiosek: Y Linh Ho, Lao Chai i Ta Van. Pierwszą rzeczą jaką robimy przed trekkingiem to wstępujemy do pobliskiego sklepu i wymieniamy nasze obuwie na gumowce. Tak, idziemy w gumowcach na trekking! Od rana w Sapie mży, jest pochmurno i chłodno. Ścieżki w górach są mocno zabłocone, więc po chwili mielibyśmy błoto w butach. Jest bardzo ślisko zwłaszcza na odcinku do pierwszej wioski, gdzie najpierw jest ostro pod górę, a potem mamy strome zejście. Buty grzęzną w błocie i gdyby nie odciśnięte prowizoryczne stopnie w ziemi wszyscy byśmy się ślizgali i zjeżdżali na tyłkach w dół. Naszą przewodniczką dzisiaj także jest So, która przyszła na piechotę po nas ze swojej wioski (kilka kilometrów), a za nią grupa kobiet z koszami na plecach.  Towarzyszyły nam do drugiej wioski, pytały skąd jesteśmy, jak mamy na imię, a nawet ile mamy lat i czy jesteśmy żonaci, oraz służyły pomocą. Japończyk Mamoru Hirai, który z nami szedł nie dałby rady bez ich pomocy. W drugiej wiosce przed lunchem wyjaśniło się po co z nami idą. Z koszy, które niosły wyciągnęły portfele, szale, koszule, opaski na rękę… i jak do tego czasu były spokojne tak teraz rzuciły się wszystkie na nas chcąc sprzedać swój towar. Najpierw haftowana portmonetka kosztował 200 tys. VND, a po lunch jak już wydawało się, że kupiliśmy wszystko co chcieliśmy i czego nie chcieliśmy cena spadała do 100 tys. VND za 4 sztuki. W dwóch pierwszych wioskach – Y Linh Ho i Lao Chai mieszkają Czarni Hmongowie, natomiast w Ta Van w większości to D Zay. Posługują się różnymi językami i mają inną kulturę. Można ich rozpoznać po strojach.
     

   
Dojechaliśmy do najzimniejszego miejsca na trasie naszej wycieczki w Wietnamie – do Sapy. To górska miejscowość położona w północnym Wietnamie na wysokości ok. 1600 m n.p.m. Z hotelu odbiera nas So, która pochodzi z grupy etnicznej Czarnych Hmongów i przez dwa dni będzie naszym przewodnikiem po górach wokół Sapy. Dzisiejszego dnia idziemy do wioski Cat Cat. Hmongowie to grupa etniczna zamieszkująca górzyste tereny nie tylko Wietnamu, ale także Laosu i Tajlandii.
Wieczorem spacerując po Sa Pa obserwowaliśmy jak Wietnamczycy kibicują, a potem cieszą się z wygranej w meczu piłkarskim z Jordanią. Była to ⅛ finał Pucharu Azji, w której była dogrywka i po rzutach karnych Wietnam wygrał z Jordanią 4:2.
   

   
Przyjechaliśmy autobusem sypialnym z Hue do Hanoi. W Wietnamie to bardzo popularny środek transportu. 650 km jedziemy całą noc dzięki czemu mamy więcej czasu na zwiedzanie. W autobusie każdy ma swoje łóżko, więc można się wyspać. W Hanoi jesteśmy wcześnie rano, dlatego idziemy do Mauzoleum Ho Chi Minha, które otwarte jest między 8-11. Obchodzimy cały kompleks, ponieważ jest tylko jedno wejście, a cały teren obstawiony jest mundurowymi. Musimy oddać plecaki, a aparaty, obiektywy i tablety zabieramy w specjalnych torbach, które tuż przed mauzoleum dajemy do depozytu. Ustawiała się długa kolejka, która szybko się przesuwa. Większość to Wietnamczycy, którzy przyjeżdżają często z odległych terenów. Nauczyciele przyprowadzają całe klasy dzieci ubranych w jednakowe mundurki. Do Mauzoleum należy iść równo jeden za drugim w dwóch w rzędach, nie wolno żuć gumy, najlepiej nie zachowywać się zbyt głośno, nie śmiać się, nie wolno rozmawiać przez telefon, robić zdjęć. Po wielu zakrętach wchodzimy do marmurowego budynku w kształcie kwiatu lotosu. Co krok stoją żołnierze w białych mundurach i pilnują porządku. Wewnątrz wielkiej sali na środku jest metalowy sarkofag ze szklanymi ściankami, wewnątrz którego leży były komunistyczny przywódca Wietnamu Ho Chi Minh. W sali panuje półmrok, wokół trumny stoi straż honorowa, a ludzie w skupieniu obchodzą salę. Ho Chi Minh zmarł w 1969 roku, a jego ciało w mauzoleum spoczęło 6 lat później.
Do końca dnia byliśmy jeszcze w domu Ho Chi Minha, nad jeziorem Hoan Kiem, w więzieniu Hanoi Hilton, na targu Dong Xuan.
   

     
Kolejny dzień naszej wycieczki objazdowej po Wietnamie spędzamy w Hue. Tym razem nie zwiedzamy cytadeli i grobowców cesarzy Nguyen (zrobiliśmy to za pierwszym razem), w związku z czym mamy dzisiaj luźniejszy dzień i możemy sobie dłużej pospać. Po śniadaniu kierujemy się nad rzekę Perfumową, gdzie wypożyczoną smoczą łodzią robimy sobie godzinną przejażdżkę. Rejs kończymy na przystani obok której znajduje się ogromny i kolorowy targ Dong Ba. Jest najstarszym targiem w Hue, otwiera się o godzinie trzeciej i można kupić nie tylko warzywa, owoce, mięso, ryby, czy owoce morza, ale także rękodzieło, ubrania i sprzęt AGD. Po zakupach na targu zaglądamy do tej części Hue, która jest bardziej turystyczna, gdzie są hotele, restauracje, bary i sklepiki z pamiątkami. Trafiamy do DMZ Bar, który nawiązuje do położonej niedaleko strefy zdemilitaryzowanej. Europejczycy, którzy nie przepadają za azjatycką kuchnią będą w tym miejscu bardzo zadowoleni, ponieważ jest tu duży wybór pizzy, hamburgerów, spaghetti, steków. Wracając do hotelu Maciek jako jedyny odważył się sprawdzić poziom wietnamskiego fryzjerstwa. Oczywiście jesteśmy stałymi gośćmi w Cafe on thu Wheels, gdzie jest jedna z najlepszych kuchni w Hue. W centrum Hue zaczepił nas starszy Wietnamczyk na skuterze i zapytał czy jesteśmy z Ba Lan (to Polska po wietnamsku) bo słyszał naszą rozmowę i rozpoznał polski język. To raczej niespotykane, ponieważ zwykle mylą nas z Rosjanami. Okazało się, że jego córka dostała 30 zł i nie bardzo ma co z tymi pieniędzmi zrobić w Wietnamie. Zapytał więc czy mogę mu je wymienić na wietnamskie dongi.
     

        
Jesteśmy w środkowym Wietnamie, przyjechaliśmy z Danang do Hue. Dzisiaj wcześnie rano jedziemy do Parku Narodowego Phong Nha-Ke Bang, w którym znajdują się pierwotne lasy tropikalne. Jest tam podobno 750 gatunków roślin i około 380 gatunków zwierząt. To miejsce, gdzie znajduje się wiele jaskiń i podziemnych rzek. Wchodzimy do najdłużej wietnamskiej jaskini Thien Duong, która mierzy 31,4 km. Początek jej jest w Wietnamie, a koniec w Laosie. Zwiedzamy oczywiście tylko niewielką jej część. Przechodzimy przez ogromną salę, która miejscami ma 80 metrów wysokości i 150 metrów szerokości.  W Parku Narodowym  Phong Nha-Ke Bang znajduje się także największa jaskinia świata Son Doong, ale trzydniowy bilet wstępu kosztuje tam 3 tys. USD. Park Phong Nha-Ke Bang wpisany jest na Listę Światowego Dziedzictwa Przyrodniczego i Kulturalnego UNESCO.
W drodze do parku zatrzymaliśmy się w Hai Phu przy Sanktuarium Matki Bożej La Vang, z którym związane jest objawienie kobiety w wietnamskim stroju ao dai z dzieckiem na rękach. Uznano że była to Maryja z Jezusem. W tym miejscu wybudowano najpierw kaplicę, a potem kościół.
     

       
Dzisiejszego dnia pogoda popsuła nam plany. Pierwszy raz w czasie naszego pobytu w Wietnamie padało. Mieliśmy wypożyczyć skutery w Danang i jeździć wokół Hoi An, aby zobaczyć jak żyją ludzie na wietnamskiej wsi. Po południu natomiast planowaliśmy pojechać kolejką górską do Sun World zobaczyć Złoty Most. W nocy jednak zaczęło padać, w związku z czym zrezygnowaliśmy ze skuterów, wynajęliśmy auto i pojechaliśmy na przedmieścia Hoi An, gdzie mieliśmy okazję pojeździć na bawole. Trzeba usiąść na niego na oklep i mocno się trzymać, ponieważ można wpaść do wody stojącej na polach ryżowych. Następnie zatrzymaliśmy się kawałek dalej nad rzeką Thu Bon, gdzie po wąskich kanałach pływaliśmy w okrągłych łodziach. Po południu rezygnujemy z parku rozrywki Sun World i zostajemy w centrum Hoi An. Mimo tego, że wiele osób z nas było już w tym urokliwym miasteczku z przyjemnością spędzamy tu kilka godzin. Przed powrotem do Danang zjedliśmy obiad złożony z regionalnych dań: cao lao, wonton, white rose, … Pomimo zmiany planów i padającego deszczu był to udany dzień i wszyscy byliśmy bardzo zadowoleni.
   

     
Drugi dzień spędzamy w górskiej miejscowości Dalat w południowym Wietnamie. Wynajętym autem jeździmy po okolicy i zwiedzamy najciekawsze miejsca. Na obrzeżach miasta znajduje się kolejka linowa, która wiezie nas do najbardziej znanego klasztoru buddyjskiego Truc Lam. Jedziemy tylko w jedną stronę ponieważ przy klasztorze umówiliśmy się z naszym kierowcą. Mogliśmy od razu przyjechać tu autem, ale z kolejki linowej rozpościera się piękny widok na Dalat, zielone wzgórza i rozrzucone wokół szklarnie. Na terenie klasztoru oprócz świątyń, wielu budynków służących medytacji, oraz odpoczynkowi mnichów uwagę przyciąga różnorodna, kolorowa i starannie wypielęgnowana roślinność. Nieco dalej poza miastem jest wodospad Datanla. Aby się do niego dostać można zejść piechotą w dół, my jednak wsiadamy do rollercoastera, którym zjeżdżamy do samego podnóża wodospadu. Adrenalina jest duża, kiedy pędzimy po stromym i krętym torze. Ciekawym miejscem (jakby wyciągniętym z kreskówek) jest park z glinianymi rzeźbami. Przy wejście wita nas smok – symbol Wietnamu, dalej jest olbrzymi motor, pociąg, monstrualne warzywa, gitara na którą może wejść cała szkolna klasa, jest stado małp, słoń, samolot. Kiedy wracamy do centrum miasta idziemy do restauracji na zupkę Pho Bo (restauracja to chyba za dużo powiedziane), a po południu opuszczamy Dalat i lecimy samolotem nad Morze Południowochińskie do Danang.
     

   
Odjechaliśmy na chwilę od wybrzeże Wietnamu. Opuszczamy Mui Ne i jedziemy w głąb kraju. Następnym naszym celem jest Dalat – górska miejscowość, która słynie z wina o tej samej nazwie. Jesteśmy na wysokości 1500 metrów n.p.m. co odczuwamy po panującej tu temperaturze. W ciągu dnia jest jeszcze ciepło natomiast wieczór robi się chłodny. Na wieczorny spacer zakładamy cienkie polarki, natomiast miejscowi ubierają już puchowe kurtki. Wokół Dalat jest kilka wodospadów, które mamy w planie zobaczyć. Zaczynamy od Wodospadu Słonia i mimo tego, że jesteśmy w Wietnamie w porze suchej jest on imponujący. Wietnam znany jest z produkcji kawy i jeżdżąc wokół Dalat w wielu miejscach wzgórza porośnięte są krzewami kawy. Zatrzymujemy się na jednej z plantacji, gdzie możemy spróbować kawy weasel – do produkcji której zatrudnione są łaskuny (niewielkie ssaki podobne do kotów) przez których przewód pokarmowy przechodzą ziarnka kawy i następnie są wydalane. Dzięki temu kawa traci swój gorzki smak. Popularnym miejscem w Dalat jest Szalony Dom, który swym wyglądem przypomina architekturę Gaudiego.
Koniec dnia spędzamy w muzycznym klubie The Escape Bar, gdzie na żywo gra Reyman Batapa Robles z zespołem. Niektórych muzyków pamiętamy sprzed siedmiu laty, kiedy  byliśmy pierwszy raz w Wietnamie. Jeszcze na ścianie w tym klubie wisi zdjęcie Agnieszki, która hucznie obchodziła tu swoje urodziny.
     

   
Przyjechaliśmy do Mui Ne. To bardzo popularny wietnamski, nadmorski kurort dla cudzoziemców. Obowiązkowym miejscem tutaj do odwiedzenia są wydmy z białym i czerwonym paskiem. Na te pierwsze jedziemy 30 minut z naszego hotelu, a potem wypożyczamy quady. Wiatr mocno sypie po oczach kiedy wjeżdżamy ostro pod górę. Na czerwonych wydmach dostaję kawałek PCV, na szczycie piaskowej góry jedna z Wietnamek smaruje ją woskiem, pokazuje mi technikę zjazdu i sunę po ostrym zboczu w dół. Prawie jak po śniegu, którego prawdopodobnie żaden z mieszkańców Mui Ne nigdy w życiu nie widział. Po południu jedziemy w kierunku Phan Thiet, gdzie znajdują się czamskie wieże. Nie są tak spektakularne jak te w My Son czy Nha Trang, ale to ważne miejsce na turystycznej mapie Wietnamu. Zatrzymujemy się także na farmie, gdzie w kilkunastu glinianych dzbanach leżakuje sos rybny. Mui Ne to jedna długa ulica przy której są hotele, sklepy z pamiątkami i restauracje serwujące świeże owoce morza podawane z grilla. Amatorzy przegrzebków,  kalmarów, homarów, ślimaków, żab, żółwi, muren, małych krokodyli i rekinów są tutaj w siódmym niebie. Kilogram przegrzebków podane w cebulce z masełkiem kosztuje 9,20 zł. Szkoda nie zamówić…
     

     
Dwa dni spędziliśmy w wietnamskim parku narodowym Cat Tien. Nasz nocleg położony w przepięknym miejscu w lesie to trzy drewniane domki: nasza sypialnia, stołówka i kuchnia. Dzień wcześniej po południu jeździliśmy rowerami, a wieczorem przy ognisku jedna z mieszkanek z plemienia Ma opowiadała nam jak w latach 80 XX wieku jej rodzice mieszkali w dżungli z dala od cywilizacji. Śpiewała nam piosenki w języku, którego Wietnamczycy nie rozumieją. W drugim dniu mieliśmy trekking w dżungli. Naszym celem jest Jezioro Krokodyli do którego prowadzi pięciokilometrowa ścieżka. Mieszka tu kilkadziesiąt gatunków ssaków, w tym: makaki, gibony sambary indyjskie, woły, żółwie, a nawet słonie. Tych ostatnich nie widzieliśmy, za to krokodyli było w jeziorze wiele i chętnie  pozowały nam do zdjęć. Wysoko na gałęziach wypatrzyliśmy gibony. Idąc gęstą dżunglą słyszeliśmy gdzieś niedaleko odgłosy różnych zwierząt ale w gęstej dżungli ciężko było cokolwiek wypatrzeć. Cat Tien nie jest popularnym miejscem wśród turystów, ale bardzo przyjemnie spędziliśmy te dwa dni.
   

 
Wylądowaliśmy w południowym Wietnamie w Sajgonie. Szybkie zameldowanie w hotelu i ruszyliśmy w miasto. Wiele czasu nie mieliśmy, ale francuską dzielnicę i punkt widokowy w Bitexco Financial Tower zaliczyliśmy. Wieczorem Jean Jacques mieszkający od trzech lat w Wietnamie zaprosił nas do klubu. Kolejnego dnia wcześnie rano pojechaliśmy do dżungli Cat Tien, które leży na północ od Sajgonu. Śpimy w drewnianym domku, w jednym pokoju pod moskitierami. Po południu jedziemy na rowerową wycieczkę. Na początku nie było źle, ale z czasem na wiejskich wybojach odczuliśmy twardość siodełek.
   

Po naszym ostatnim wyjeździe do Wietnamu (listopad 2018) zostało nam wiele wspomnień, oraz kilka tysięcy zdjęć. Wybrałem z nich kilkadziesiąt, ułożyłem chronologicznie, obrobiłem, zaprojektowałem, wysłałem do drukarni i po tygodniu dostaliśmy fotoksiążki.

Nasza wycieczka do Wietnamu dobiegła końca. Tym razem było nieco krócej bo 11 dni, ale był to czas spędzony bardzo intensywnie. Dużo wrażeń, dużo emocji, wiele nowych smaków, nowych doświadczeń…
Oto nasze filmowe wspomnienia z niektórych miejsc w Wietnamie…