Jedną z pierwszych świątyń jakie zobaczyliśmy w Kambodży była Bakong. Zrobiła na nas duże wrażenie swoim rozmiarem, oraz tym jaki panował tam spokój.
Leży nieco na uboczu od pozostałych świątyń Angkoru i pewnie dlatego zagląda tu niewielu turystów. Bakong wraz ze świątyniami Lolei i Preah Ko należy do grupy Relous, która powstała jako pierwsza w Angkorze. Bakong zbudowana z rozkazu Indrawarmana I została oficjalną świątynią królewską, ukończona w 881 roku była pierwszą khmerską górą-świątynią i symbolizowała niebiańską górę Meru.
Wysiadamy z tuk tuka i od razu otaczają nas mali sprzedawców oferujący banany, pocztówki, cole, piwo, czy kokosy, a wszystko po „one dolar”. Mijając pierwsze ogrodzenie i pozostałości fosy, idziemy drogą wzdłuż której ciągną się długie balustrady z wyrzeźbionymi siedmiogłowymi nagami – wężami. Idąc ścieżką w kierunku świątyni już z daleka widać strzelistą wieżę, posadzoną na 5 piętrach. Każde piętro jest nieco mniejsze od tego pod spodem co stwarza złudzenie, że budowla jest jeszcze wyższa. Przechodzimy przez bramę wschodnią (właściwie przez to co z niej zostało), po obu stronach mijam dwie długie i wąskie budowle, w których bawiące się dzieci próbują swoim zachowaniem wzbudzić naszą ciekawość. Dochodząc do głównej budowli, wspinamy się po bardzo stromych schodach, których strzegą kamienne lwy. W narożnikach na trzech pierwszych poziomach stoją rzeźby słoni, a na czwartym piętrze jest 12 małych świątyń. Znajdują się tu (niestety już tylko fragmenty) płaskorzeźby przedstawiające asury – potężne i złe istoty. Górę zwieńcza 15 metrowa świątynia z lingamem Sri Indraśwary, a dach jej przypomina kwiat lotosu, podobnie jak znany Angkor Wat. Sama wieża postawiona jest 3 stulecia później niż reszta budowli, czyli w XII wieku, ponieważ wcześniejsza zburzona została w czasie walk o tron.
Siadamy na krawędzi. Przed nami wokół kilka małych, odbudowywanych świątyń i zielony krajobraz. Za niewielkim murem stoi nowoczesny budynek – to zakon mnichów, którzy osiedlili się tu ponownie w 1985 roku. To za ich sprawą z głośników roztacza się tradycyjna khmerska muzyka dodająca uroku całej okolicy.
Przez dwa dni w kambodżańskim Angkorze oglądaliśmy świątynie. Są bardzo różne pod względem wielkości, zdobień, okresu powstania, ilości turystów czy stanu zachowania. Wybraliśmy kilka najbardziej charakterystycznych: Angkor Thom, Pre Rup, Ta Som, Bantea Srei, Bakong, Neah Preah, Ta Prohm, Prasat Kravan, Góra Bakheng i oczywiście na koniec najsłynniejsza Angkor Wat. Żar leje się z nieba, ale na tuk-tuku wieje przyjemny wietrzyk. Jest pięknie!
Jesteśmy w Kambodży, dokładnie w Siem Reap – kilka kilometrów od słynnego Angkoru. Wczesna pobudka i jedziemy tuk-tukiem do najsłynniejszej tu świątyni, czyli do Angkor Wat. Wśród tłumu turystów czekamy na wschód słońca.
Odwiedzając słynny Angkor w Kambodży, nie jesteśmy skazani tylko na zwiedzanie świątyń. Niedaleko kompleksu Banteay Srey mieści się małe muzeum min założone przez byłego żołnierza Aki Ra, który w latach 70-tych jako dziecko zmuszony był walczyć po stronie Czerwonych Khmerów. Później przeszedł na stronę wietnamską, a po wojnie zajął się w swoim kraju rozbrajaniem min, do czego został przeszkolony przez wojska ONZ.
W czasie kilkudziesięciu lat wojen prowadzonych w ubiegłym stuleciu w Kambodży wszystkie strony walczące zaminowywały okupowane tereny. Szacuje się, że pozostaje tam jeszcze 4-6 mln min, a ich rozbrajaniem zajmuje się kilka organizacji (nie tylko z Kambodży). Po tylu latach, co roku, jest jeszcze wiele ofiar niewybuchów i niewypałów, zwłaszcza wśród dzieci mieszkających na wsiach. Szczególnie niebezpieczne są tereny na granicy Kambodży i Tajlandii.
W małym muzeum min założonym przez prywatną osobę (Aki Ra) niedaleko Siem Reap, zobaczymy nie tylko sprzęt wojskowy, miny, bomby i granaty pochodzące z Wietnamu, USA, Chin czy byłego Związku Radzieckiego, ale także tablice ostrzegawcze, dokumenty i wiele zdjęć pokazujących pracę organizacji CSHD. W CSHD – zajmującą się od kilku lat rozminowywaniem Kambodży – pracuje także Aki Ra, który ma już na swoim koncie kilkadziesiąt tysięcy usuniętych min.
Prócz muzeum mieści się tam taż dom i szkoła dla dzieci – ofiar min lądowych, którym zapewnia edukację i co za tym idzie lepsze życie w ubogiej Kambodży. Są to najczęściej sieroty, dzieci porzucone, pochodzące z bardzo biednych rodzin, lub takie, którym miny lądowe urwały ręce i nogi. W szkole prócz normalnych zajęć jest pracownia komputerowa, biblioteka, plac zabaw oraz prowadzone są zajęcia z języka angielskiego. Szkoła i dom utrzymuje się w dużej mierze z datków przychodzących z całego świata.
Kambodżański rząd ma nadzieję, że w roku 2020 zostanie wykopana ostatnia mina w Kambodży. To bardzo optymistyczne.
Wschód słońca w Angkor Wat
Zachód słońca w Bakhang
Wschód słońca nad Angkor Wat – Kambodża.
Jesteśmy drugi dzień w Angkorze, ale już wiemy że mamy za mało dni, żeby wszystko zobaczyć. Jesteśmy spragnieni kolejnych miejsc i mimo że jest gorąco i duszno idziemy dalej. Angkor Wat nie jest jedynym, mistycznym miejscem na tym terenie, i mimo tego, że jest najbardziej popularne w Kambodży, wiele innych świątyń dorównuje tej najważniejszej. Żal, że nie mamy czasu na zbyt długie przebywanie w każdym miejscu, które nas zachwyciły.
Zaczęliśmy wczoraj od świątyń z grupy Rulous (na uboczu, mniej popularne), ale są one przedsmakiem tego co będziemy mięli za chwilę. Następnie jedziemy do Angkor Thom położonego na ogromnym terenie, nogi nas bolą, szkoda jednak chwili na odpoczynek.
Zachód słońca (troche w przewodniku przereklamowany) pędzilismy w tłumie przy światyni na Górze Bakheng.
