Niektórzy przyjeżdżają tu pociągiem z Bangkoku na jeden dzień. My spędzamy w Ayutthaya dwa dni i ledwie wystarcza nam czasu by zobaczyć te najładniejsze i najbardziej znane świątynie. W latach 1350-1767 Ayutthaya była stolicą tajskiego królestwa. Wprawdzie miasto zostało mocno splądrowane i zniszczone przez Birmańczyków, to jednak ruiny które zostały są imponujące. Najwspanialsze świątynie znajdują się w objęciach trzech rzek Khlong Muang, Chao Phraya i Pa Sak tworząc Historyczny Park Ayutthaya. Ci, którzy przyjeżdżają tu na dłużej mogą wybrać się także poza wyspę, gdzie turystów na pewno będzie mniej i atmosfera bardziej sprzyjająca zadumie.
 
 
 
 

 
 
  
 
Udało mi się w końcu przy słonecznej pogodzie zobaczyć Sun World na wzgórzach Ba Na. Ostatnim razem będąc w listopadzie w Wietnamie Sun World zasnute było chmurami. Miało to swój tajemniczy klimat, ale niestety widoków nie było. Dzisiejszego dnia w Danang (środkowy Wietnam) termometry wskazują 37 st. C, natomiast w parku rozrywki Sun World jest chłodniej, ponieważ leży on na wysokości prawie 1500 m n.p.m. i temperatura spada tu o 10-15 st. Widoczność jest bardzo dobra. Największą atrakcją Sun World jest Złoty Most (Cau Vang) podtrzymywany przez olbrzymie, kamienne dłonie (złota nić wsparta na rękach boga). Brytyjski dziennik The Guardian określił go jako „najbardziej efektowny pieszy most na świecie”. Prowadzi do niego najdłuższa na świecie kolejka gondolowa mająca 5801 metrów. Tuż obok jest francuska wioska zwana Małym Paryżem z charakterystyczną francuską zabudową: kościół Saint Denis, Moulin Rouge. Jest też piekarnia bagietek, francuskie kawiarenki i restauracje, zabytkowe samochody, rzeźby, fontanny.
Na terenie parku Sun World są także wypielęgnowane ogrody, 27-metrowy Budda z pagodą Linh Ung, muzeum figur woskowych, piwnica z winami, świat dinozaurów, labirynt lustrzany, karuzele, sale kinowe, rollercoaster, pole golfowe, hotele.

Lokalizacja: An Son Village, Hoa Ninh Commune, Hoa Vang Dist., Danang, Wietnam
Współrzędne: 15°59’53.5″N 107°59’41.9″E
Godziny otwarcia: 7.00 – 22.00
Cena bilety: 750 000 VND  (ok. 125 zł) – osoba dorosła
600 000 VND (ok. 100 zł) – dziecko (1 m – 1,4 m wysokości)
Strona internetowa: banahills.sunworld.vn

Wyprawa na Sri Lankę zakończona! Wróciliśmy już prawie 2 tygodnie temu, ale ciągle ją wspominamy…

          Dziękujemy za kolejny genialny wyjazd. Nie żadna wycieczka na Sri Lankę. Fajna przygoda. Codziennie coś innego, nowego. Wielkie WOW.  Po prostu nasz klimat.
Nie żadne hotele 5*, ale tak normalnie, po ludzku .
Widziałem Twój grafik…..wszędzie …brak miejsc. Weź nas gdzieś dopnij do Kambodży jesień 2019/wiosna 2020…
Ela i Mariusz z Poznania

   
Południowa Sri Lanka to bardzo dobre miejsce na obserwację wielorybów. Codziennie rano z portu wypływa w morze kilka łodzi z turystami na pokładzie. Zajmujemy miejsca w jednej z nich, ubieramy kapoki, niektórzy biorą tabletkę by nie poczuć się gorzej w czasie bujania łodzią i zaczynamy wypatrywać wielorybów. Trochę to trwa zanim wypłyniemy daleko w morze, więc część pasażerów statku nie wytrzymuje napięcia i ucina sobie drzemkę. W pewnym momencie prawdopodobnie wpływamy w strefę zamieszkałą przez delfiny, ponieważ za burtą pojawia się kilka stad delfinów, a w każdym jest po kilka, a nawet kilkanaście sztuk. Chyba chcą zrobić na nas wrażenie ponieważ płyną wzdłuż naszej łodzi, skaczą nad wodą, a nawet robią dziwne akrobacje. Niektóre są na tyle odważne, że płyną tuż przed dziobem naszej łodzi. Tylu delfinów na raz to chyba jeszcze nikt z naszej grupy nie widział. Głównym celem naszej wyprawy w morze są jednak płetwale błękitne, które są największymi istotami żyjącymi na ziemi. Mogą osiągnąć nawet 33 metry długości i ważyć 190 ton. Po kolejnych kilkudziesięciu minutach dostrzegamy w końcu charakterystyczną fontannę nad wodą, a za chwile ukazuje się grzbiet płetwala. Oczywiście nie widzimy go w pełnym rozmiarze tylko dostrzegamy charakterystyczną małą płetwę grzbietową, a po chwili ogon, który jakby macha nam na pożegnanie. Wieloryb zanurkował. Kilka łodzi z turystami płynie w to miejsce, nasz sternik zatrzymuje łódź, wyłącza silnik i czekamy na kolejną odsłonę. Po kilku minutach ten obraz się powtarza. I jeszcze raz i jeszcze… Niesamowity widok!
   

   
Kilkadziesiąt kilometrów od plaż w Mirissie leży 100 tysięczne miasto Galle. Jedziemy tam autobusem kursowym. Mamy wrażenie, że kierowca robi wszystko żeby pobić rekord świata w najkrótszym przejeździe tego odcinka. Jazda jest ostra. W Galle jest wielki fort, który zaczęto budować 500 lat temu. Najpierw Portugalczycy wykorzystując drewno, a potem Holendrzy go rozbudowali używając kamień i rafę koralową, którą zresztą widać w strukturze murów. Potężne mury po których spacerują turyści i miejscowi oddzielają stare miasto od Oceanu Indyjskiego. Wewnątrz jest niska zabudowa, kilka kościołów katolickich, meczet i wąskie uliczki pełne sklepów z pamiątkami, restauracjami i kawiarniami. Uff, jest bardzo gorąco, dopiero tuż przed zachodem słońca robi się nieco chłodniej i można posiedzieć na rozgrzanym kamiennym murze.
     

   
Dzisiaj rano opuszczamy lankijskie góry i jedziemy nad lankijskie plaże. Nadchodzi czas odpoczynku po intensywnym zwiedzaniu Sri Lanki. Szkoda nam opuszczać Elle, ponieważ mamy tu ulubioną restaurację, która przygotowuje genialne potrawy (kottu roti… hmmmm), ale wyprawa trwa, więc jedziemy dalej. Mirissa leży na południowym krańcu Sri Lanki nad Oceanem Indyjskim. Teraz przez kilka dni mamy czas na opalanie, kąpiele w ciepłym oceanie, drinki, romantyczne spacery na plaży. Ale zwiedzać co nieco też będziemy .
     

     
W związku z tym, że mieszkamy w górskiej miejscowości Ella, postanawiamy dzisiaj zrobić trekking po okolicznych górach, by sprawdzić co z nich widać. Na początek idziemy na Szczyt Małego Adama. Droga początkowo otoczona jest krzewami herbaty, a potem zmienia się w schody prowadzące na szczyt. Słońce grzeje, niebo jest bezchmurne, na górze znajdują się rzeźby przedstawiające siedzącego Buddę. Ze szczytu naprzeciwko widać potężną Skałę Ella (Ella Rock), w dole wije się droga, która oddziela dwie najbardziej znane w tej okolicy góry. Widać także błyszczący w oddali wodospad Rawana przy którym byliśmy wczoraj. PRZEPIĘKNE WIDOKI! Na szczycie Ella Rock dostrzegamy jakieś ruchy, to prawdopodobnie ludzie siedzą na skale i obserwują nas na Małym Adamie. Mamy ochotę tam wejść, ale zdajemy sobie sprawę z tego, że nie jest to łatwa góra. Schodząc z Małego Adama wstępujemy do ekskluzywnej restauracji na soczek i bierzemy tuk tuki by pojechać pod Jaskinię Rawana. Żeby do niej dojść musimy niestety pokonać kilkaset schodów do góry. Podobno ten odcinek ma 500 metrów długości. Schodząc wchodzimy do niewielkiej świątyni Rawanna Ella. Tak, wiem, miało już nie być świątyń… ale skoro jest tak blisko… Ciągle myślimy o Ella Rock. Postanawiamy więc iść w jej kierunku ile się da. Na pewno nie zdobędziemy szczytu, bo zbliża się już godzina 14, ale może dojdziemy do pierwszego, a może nawet do drugiego punktu widokowego na drodze do wierzchołka. Startujemy. Trasa nie jest dobrze oznaczona, ale mamy GPS z mapą więc damy radę. W pewnym momencie za plecami słyszymy głos. Kobieta pyta nas gdzie idziemy pokazując nam ścieżkę, którą minęliśmy. Nie mamy tej ścieżki zaznaczonej na mapie, ale skoro Pani tu gdzieś mieszka to na pewno zna bardzo dobrze wszystkie skróty. Idziemy więc za nią. Narzuciła tempo mimo że jest boso. Nie jest łatwo. W pewnym momencie pokazuje nam nasz cel, ja przewracam oczami, a ona uśmiecha się z politowaniem. Staramy się z Olkiem być twardzi i idziemy dalej. Nie jest łatwo. Nasza “przewodniczka” na pewno jest w wieku emerytalnym, a maszeruje jak ja 10 lat temu. Zatrzymuje się, gdy widzi że uzupełniam płyny, łamie chwasty na ścieżce i toruje drogę, żeby nam było łatwiej, ale i tak nie jest łatwo. W pewnym momencie zatrzymuje się, pokazuje gdzie mamy dalej iść i odchodzi z kilkoma naszymi dolarami. Gdy patrzę na mapę okazuje się, że poprowadziła nas dużym skrótem, więc uznajemy, że były to bardzo dobrze wydane dolary. W tej sytuacji nie możemy jej zawieść i decydujemy się wejść na szczyt. Choć nie jest łatwo. W końcu udało się! Ze szczytu Ella Rock widzimy Małego Adama, jakiż on się stąd wydaje mały. Za nim kolejne pasma gór i kolejne. PRZEPIĘKNE WIDOKI! Schodząc zgubiliśmy oczywiście skrót, który pokazała nam nasza “przewodniczka” i kluczymy przedzierając się między krzewami herbaty, wysoką trawą i zaroślami. Okazało się, że schodziliśmy dłużej niż wchodziliśmy. Wejście od świątyni Rawanna Ella na szczyt Ella Rock zajęło nam 1 godzinę i 20 min. Kto był to wie, że to dobry czas .
       

    
Niewielka miejscowość Ella położona jest w górach na południu Sri Lanki. Są tu 3 może 4 ulice, wiele restauracji i hoteli, a liczba białych przewyższa liczbę Lankijczyków. Przed godziną 9 pod nasz hotel podjeżdżają 4 tuk tuki i jedziemy za miasto. Zatrzymujemy się na punkcie widokowym, skąd widać wiadukt kolejowy z 9 łukami wybudowany jeszcze za czasów kolonialnych. Po kilku minutach nadjeżdża pociąg. Kanonada fotograficznych trzasków migawek, nad torami latają drony, a wzdłuż wiaduktu kłębią się turyści i miejscowi – taka jest atmosfera. Gwoździem programu były monumentalne wodospady Rawana i Diyaluma. Ten drugi jest najwyższym wodospadem na wyspie i ma 177 metrów wysokości. Wdrapaliśmy się na skały pod wodospadem przedzierając się przez dżunglę, w której prawdopodobnie grasowały kobry królewskie Potęga wodospadu była obezwładniająca. Po kilku sekundach byliśmy całkowicie przemoczeni wodnym pyłem.
Po degustacji świeżego soku kokosowego i wyjedzeniu miąższu pomknęliśmy w kierunku archeologicznych atrakcji. Wprawdzie świątyń miało już nie być, ale skały Buduruwageli nie możemy ominąć. Swoim kształtem przypomina klęczącego słonia. W skale wyrzeźbionych jest 7 postaci. Główna, najwyższa ma 16 metrów wysokości i przedstawia Buddę w pozycji stojącej. Obok znajdują się wyobrażenia bodhisattwy Awalokiteśwary, Tary i prawdopodobnie Buddy Mądrości – Manjushri. Wszystkie postacie pochodzą z VII-VIII wieku.
Nagle grupa się rozdzieliła: część wraca do Ella, a część jedzie w drugą stronę w poszukiwaniu kościoła katolickiego. Droga do kościoła okazuje się bardzo ciekawa, bo prowadzi serpentynami na sam szczyt góry zapewniając grupie poszukiwawczej niesamowite widoki. Na górze w miasteczku Haputhale znaleźli mały urokliwy kościółek z misją i szkołą. Ale było już po mszy. Dopiero w Bandaraweli cel został osiągnięty. Msza była prowadzona w języku angielskim, z ciekawą oprawą muzyczną, brzmiącą dla naszych uszu prawie jak popowe przeboje.

Współautorami dzisiejszej relacji byli Iwona i Olek

 
Dzisiaj wstaliśmy bardzo wcześnie z różnym poziomem rześkości i przed 7 rano pędziliśmy już kawalkadą kolorowych tuk tuków na stacje kolejowa. O 7:40 odjeżdżał nasz pociąg do Ella, na który mieliśmy już zakupione wcześniej bilety dzięki nieocenionym Amalowi. Linia z Kandy do Ella uważana jest za jedną z najpiękniejszych tras kolejowych na świecie. Cudownie wolny niebieski pociąg pokonał około 130 km w ciągu 6 godzin wijąc się wśród zielonych wzgórz rodem z Jurassic Park, mrocznych wąwozów, tajemniczych wodospadów, buddyjskich stup i “kapliczek”. Nie mniejsze atrakcje mieliśmy wewnątrz wagonu, który dzieliliśmy z grupą przemiłych lankijskich nauczycielek z rodzinami. Serca wszystkim skradła urocza dziewczynka śpiewająca dziecięce (lub nie) piosenki z pewnością siebie gwiazdy MTV. Z męską częścią rodziny omówiliśmy natomiast bieżącą sytuację społeczno-polityczną . Okazało się też, że Danesh, który jest lekarzem, wybiera się do Wielkiej Brytanii na praktykę, dzięki czemu ma zamiar osiągnąć w przyszłości baaaaaardzo wysoką pozycję społeczną (nie tylko lekarską). Może uścisnęliśmy rękę przyszłemu prezydentowi? Było dużo śmiechu, miejscowe specjały, radosne dzieci, opowieści Wahu o swojej pracy w Korei Pd. Co człowiek to historia. Przed 14:00 wysiedliśmy na wysokości 1040 m n.p.m. w Ella i pojechaliśmy do hotelu znowu tuk tukami, jakby trochę większymi niż w Kandy. Po obiedzie włóczyliśmy się po Ella zwiedzając sklepy z alko…pamiątkami, a niektórzy trafili nawet do buddyjskiej gompy na pudże (śpiewaną medytację).

Relację z dzisiejszego dnia napisał Olek 

   
Dzisiaj nadszedł czas na zwiedzanie Kandy, które uznawane jest za kulturalną stolicę Sri Lanki, oraz najważniejsze w tej części Azji miejsce dla Buddystów.
Wychodzimy rano z hotelu i idziemy spacerem wzdłuż malowniczego jeziora znajdującego się w dolinie, wokół której rozpościera się miasto. Nad brzegiem wypatrujemy jaszczury przypominające kształtem małe krokodyle. Po drugiej stronie jeziora w porannym słońcu mieni się złoty dach świątyni Zęba Buddy, którą będziemy zwiedzać po południu. Najpierw jednak czas na lokalny targ, a jak przystał na azjatycki targ jest tu wszystko. Owoce, warzywa, przyprawy, mięso, ryby, ziarna, a nawet mąki w płóciennych workach. Kolory mieszają się z okrzykami sprzedawców zachwalający swoje towary z nie zawsze przyjemnymi zapachami. Na targu spędzamy godzinę, a następnie idziemy się wyciszyć i zwiedzić znajdującą się na górze nad miastem świątynię Bahirawakanda.
Olbrzymi posąg Buddy góruje nad Kandy i dzięki przyklejonym do jego pleców schodom można na niego wejść i zajrzeć do środka. Wewnątrz są malowidła na ścianach i liczne mniejsze posągi. Przy świątyni działa również Międzynarodowe Centrum Relacji Buddyjskich.
W drodze powrotnej postanawiamy ochłodzić się i zgłębiając rdzenne lankijskie zwyczaje idziemy do lokalnego pubu na piwo. Teraz mamy siły na zwiedzanie głównej atrakcji Kandy, czyli świątyni Zęba Buddy.
Kompleks pałacowo-świątynny został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO. Świątynia jest też najważniejszym miejscem pielgrzymek Buddystów w południowej części Azji. Mieści cenną dla nich relikwię – ząb Buddy. Wraz z liczną grupą turystów, oraz lokalnych pielgrzymów niosących w ofierze kolorowe kwiaty zwiedzamy wnętrze świątyni, z pięknie rzeźbionym „skarbcem” w którym znajduje się relikwia.
Potem przechodzimy do Muzeum Buddyzmu. Trafiamy na bardzo zaangażowanego lokalnego przewodnika, który wprowadza nas w historię buddyzmu, oraz oprowadza po salach prezentujących najważniejsze dla kultury buddyjskiej zabytki Sri Lanki i innych krajów azjatyckich. Nieocenionym tłumaczem okazuje się nasz kolega Olek, który nie tylko doskonale przekłada słowa przewodnika, ale również dopowiada nam różne ciekawostki i tłumaczy tajniki symboli z ważnego dla niego buddyjskiego świata.
Wieczorem odpoczywamy, ponieważ jutro z samego rana ruszamy do Ella na wyprawę pociągiem przez herbaciane wzgórza.

Relację z dzisiejszego dnia napisała Iwona

   
Wczoraj wieczorem dotarliśmy do Kandy, które będziemy zwiedzać jutrzejszego dnia. Dzisiaj natomiast nasz kierowca Amal wiezie nas 40 kilometrów poza miasto do Pinawali. To niewielka miejscowość, ale bardzo znana na Sri Lance, ponieważ znajduje się tu sierociniec dla słoni. Mieszkają tutaj te słonie, które nie poradziłyby sobie w naturalnym środowisku. Mają rozległy camp, z którego dwa razy dziennie idą nad rzekę by zażyć kąpieli w rzece Ma Oya. Kornacy zbierają słonie i przy dźwiękach syreny przechodzą przez ulicę (prawie na pasach) i ulicą pełną sklepów z pamiątkami kierują się ku rzece, gdzie mają dwie godziny relaksu. Obserwujemy to wszystko z tarasu restauracji, gdzie zamawiamy lunch w formie bufetu. Olek nie chce jeść obiadu w związku z czym musi wyszorować słonia. W drodze z Pinnawali do Kandy zatrzymujemy się w fabryce herbaty, gdzie cały proces produkcji pokazuje nam “śmieszna” Swarnamali. “Śmieszna”, ponieważ patrząc na nas nie może się powstrzymać od śmiechu, a my nie wiemy dlaczego…  może posługujemy się zabawnym językiem, może rozumie nasze komentarze, a może wyczuwa zapach słonia przyniesiony przez Olka?
   

   
Jedną noc spędziliśmy w hotelu położonym niedaleko skały Sigirija w środkowej Sri Lance. Jedziemy do niej zaraz po śniadaniu, ponieważ dni są gorące, więc na górę lepiej wchodzić rano, gdy jest chłodniej. Skała Sigirija ma 200 metrów wysokości i jest częścią wygasłego wulkanu. Na szczęście wchodzimy od strony zachodniej, więc na początku drogi mamy cień. U podnóża skały znajdują się pozostałości po basenach, przebieralniach, jacuzzi. Dalej przechodzimy przez wnęki w skale, gdzie na ścianach zachowały się malowidła przedstawiające kobiety Kasjapy. Kasjapa był, królem który w V wieku wybudował tu pałac, baseny i całą infrastrukturę wodno-kanalizacyjną, oraz był fanem kobiecej urody (tu znajdziecie historię jak Kasjapa zabił swojego ojca). Dalej idziemy obok lustrzanej ściany i przejściem między łapami lwa dochodzimy na wierzchołek skały, skąd rozciąga się piękny widok na okolicę. Kilkanaście kilometrów od skały Sigirija znajduje się Dambulla, która uważana jest za środek wyspy. Znajdują się tam świątynie jaskiniowe ze 150 rzeźbami przedstawiającymi Buddę. Magia obu miejsc (Sigiriji i Dambulli) sprawia, że mimo dużego wysiłku w upale, uważamy dzisiejszy dzień za bardzo udany. Oba te miejsca wpisane są na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Dzisiaj jest full moon – buddyjskie święto i na całej wyspie nie sprzedaje się żadnego alkoholu, a piwa byśmy się chętnie napili…
Jadąc do Kandy zatrzymujemy się jeszcze w fabryce, gdzie kobiety ręcznie barwią materiały techniką batiku, oraz w ogrodach z ziołami, gdzie można było kupić olejki i maści na różne dolegliwości. Zauważyliśmy, że naszego kierowcę Amala bardzo lubią miejscowi policjanci, ponieważ trzy razy go dzisiaj zatrzymywali i sprawdzali jego dokumenty.
       

   
Dzisiejszego dnia odwiedzamy kolejne starożytne miasto Sri Lanki – Polonnaruwę. Począwszy od XI wieku przez dwa stulecia była stolicą Syngalezów. Za czasów króla Parakramabahu (1153-1186) przeżywała swoje lata świetności, natomiast do dzisiaj zostały już tylko fragmenty miasta. Kupujemy całodzienny bilet i wybieramy cztery miejsca, które należy tu zobaczyć. Zaczynamy od muzeum, w którym znajdują się makiety pokazujące jak kilka wieków temu wyglądała zabudowa miasta. Za chwilę będziemy mogli je zweryfikować z rzeczywistością. Po pałacu królewskim zostały już tylko grube ściany, oraz zarys dawnych komnat. Tuż obok znajduje się sala posiedzeń Rady Królewskiej zachowana z zdecydowanie większym stopniu. Przed wejściem leży księżycowy kamień, schody udekorowane są balustradami, a wewnątrz są kolumny, które niegdyś podtrzymywały drewniany dach. Idąc do królewskiego basenu na naszej drodze stanął… a właściwie pełzał wąż. Nasze szczęście poszedł swoją drogą. Kwadrat to kolejne dobrze zachowane miejsce, gdzie znajdują się świątynie. Także w tym przypadku drewniane dach nie dotrwały do naszych czasów. Całkiem inaczej wygląda Gar Vihara. Cztery postacie Buddy wykute są w jednej skale, a struktura kamienia (poziome pasy) dodaje im tylko uroku. Dwie postacie siedzą, jedna stoi, a największa, 14 metrowa leży. Dzisiaj rano odwiedziliśmy także stojącego Buddę w Aukana. Po drodze z Anuradhapury do Polonnaruwy zatrzymaliśmy  niedaleko Habarana, gdzie chętni mogli pojeździć przy jev na słoniu. Po tym nasz panie zmęczone słoniowymi niewygodami poszły na ajurwedyjski masaż, a w tym czasie Roman z Amalem ograli masażystki w carrom (bilard indyjski). Ostatni odcinek drogi nie był dla nas zbyt szczęśliwy. Najpierw w tył samochodu Amala wjechał motocyklista, potem zatrzymała nas policja do kontroli, następnie staliśmy w korku ponieważ bus wypadł widzieliśmy wypadek busa, a na koniec prawie wyrwałem drzwiczki do samochodowego schowka.
     

   
Budzik zadzwonił kilka minut po 5 rano. Musimy wcześnie wstać, ponieważ rano jest największa szansa na to by w parku narodowym zobaczyć zwierzęta. Potem robi się coraz bardziej gorąco i szanse na obserwację zwierząt spadają. Jedziemy do największego  parku narodowego na Sri Lance Wilpattu, które znane jest z tego, że jest wiele jezior i oczek wodnych powstających z obfitych opadów deszczu. Teraz na Sri Lance jest pora sucha, więc wiele z nich wyschło.
Wsiadamy w dwa pickupy i jedziemy w dżunglę. W Wilpattu znajduje się dużo lampartów i słoni. Zdajemy sobie sprawę, że lamparta raczej nie zobaczymy, ale na wytropienie słonie są szanse. W czasie jazdy napotykamy kury lankijskie, warany, jednego żółwia, czaple, bawoły wodne, orła, krokodyle błotne, makaki. W pewnym momencie kierowca zatrzymuje się przy niewielkim zagajniku, wyłącza silnik i zaczynamy nasłuchiwać. Coś tam się rusza, łamie gałęzie i tarmosi się między krzakami. To słoń! Nie widzimy go w pełnej krasie, ponieważ w gęstej roślinności zajęty jest jedzeniem i nie ma ochoty do nas wyjść, widzimy jego fragmenty. Cel safari jednak został osiągnięty: jest słoń! Jesteśmy bardzo zadowoleni, że już w drugim dniu naszej wycieczki po Sri Lance zobaczyliśmy największego mieszkańca wyspy. Wracając, nagle Olek woła do kierowcy żeby się zatrzymał. Przed nami tuż przy drodze leży lampart i obserwuje otoczenie. Gdy nadjeżdża kolejny wóz, zaniepokojony „kotek” wstaje i leniwie wchodzi w dżunglę. Miejscowy kierowca pickupa (który jeździ tu codziennie) wychyliła się z kabiny i powiedział, że mieliśmy bardzo duże szczęście. Wiemy o tym.
Po południu zwiedzamy starożytne miasto Anuradhapura, które przez 1400 lat było stolicą Sri Lanki.
     

  
Wylądowaliśmy na Bandaranaike International Airport – główne lotnisko Sri Lanki. Znajduje się w pobliżu miasta Colombo, które mimo że jest największym miastem na wyspie, nie jest jego stolicą. Siedziba parlamentu i rządu znajduje się w Sri Dźajawardanapura Kotte. Sri Lanka to ponad 20 milionowe państwo leżące na wyspie Cejlon, które znajduje się przy Indiach, kilka stopni powyżej równika. Na Sri Lance spędzimy prawie dwa tygodnie i mamy zamiar zobaczyć tu kilka miejsc m.in. Kandy, Anuradhapurę, Sigiriję, Dambullę, Mirissę, Galle, Park Narodowy Wilpattu, Polonnaruwe, Elle.

W czasie 2 tygodni spędzonych w Laosie i Tajlandii zobaczyliśmy całkiem sporo rzeczy:
- Paxse na południu Laosu,
- wodospady Tad Fane i Tad Yuang,
- plantację kawy,
- khmerską świątynię Wat Phou,
- krainę 4000 wysp,
- delfiny krótkogłowe w rzece Mekong,
- obrzęd kremacji zwłok,
- miejscowość Thakhek,
- Park Narodowy Phu Hinboun,
- Jaskinię Słonia, Buddy i Tham Nang Ene,
- dziurawe drogi Laosu,
- jaskinie Kong Lor do której wpływa się rzeką Hinboun,
- Niebieską Lagunę,
- miasteczko Phonsavan,
- świątynie Wat Phiawat i That Foun niedaleko Phonsavan,
- Równinę Dzbanów,
- farmę jedwabników,
- góry Annamskie,
- backpackerskie miasteczko Vang Vieng,
- Jaskinię Słonia, oraz Jaskinię Wody do której wpływamy na dętkach,
- Jaskinię Kraba przy popularnej Niebieskiej Lagunie,
- nocny targ z grillowanymi przysmakami na patyczkach,
- rzekę Nam Song po której pływamy kajakami,
- dawną stolicę Luang Prabang,
- Whisky Village, gdzie produkują laotańską whisky,
- jaskinię Pak Ou z kilkoma tysiącami posążków Buddy,
- obóz słoni,
- wodospad Kounang Si,
- rezerwat niedźwiedzi,
- świątynie Sene Souk Haram, Manorom i Wat Xieng Thoung,
- bar Utopia nad rzeką Nam Khan,
- wzgórze świątynne Phou Si,
- Pałac Królewski,
- Wientian – stolicę Laosu,
- Park Buddy,
- Bramę Triumfalną,
- świątynie w stolicy: That Luang, Ho Phra Keo, Si Muang, Wat Sisaket,

A w Bangkoku – stolicy Tajlandii:
- popularną ulicę Khao San,
- świątynię Wat Arun,
- leżącego Buddę w Wat Pho,
- targ na wodzie,
- targ na torach,
- świątynie Wat Ratchabopit i Wat Suthat,
- Złotą Górę.

Całą naszą relację z wycieczki do Laosu można zobaczyć w tym miejscu.

Wylatując z Bangkoku – stolicy Tajlandii zakończyliśmy naszą wycieczkę do Laosu. I tym razem na szczęście obyło się bez większych wpadek i wypadków. Na koniec mieliśmy jeszcze stresujące momenty, ponieważ jadąc na lotnisko w Bangkoku utknęliśmy na autostradzie w korku, ale nasz kierowca znalazł drogę alternatywną i dojechawszy na lotnisko mieliśmy 1 h i 45 min czasu na odprawę, przejście przez bramki…. Na miejscu okazało się jednak, że samolot ma godzinne opóźnienie co przyjęliśmy jednocześnie z ulgą i niepokojem, ponieważ w Moskwie mamy tylko 2 godziny na przesiadkę. Do tego doszła zmiana trasy lotu samolotu ze względu na działania wojenne na granicy indyjsko-pakistańskiej i nasz Boeing 777-330ER leciał dookoła: przez Chiny i Mongolię, w efekcie w Moskwie mieliśmy tylko 50 minut czasu na przesiadkę. Biegiem, biegiem, zdążyliśmy wsiąść do samolotu lecącego do Warszawy, ale nasze walizki niestety nie. Prawie dwie godziny spędziliśmy na Okęciu załatwiając walizkową reklamację. Teraz czekamy w domach na kuriera…
To nie był jedyny moment w czasie naszej wycieczki do Laosu kiedy mieliśmy nadmiar adrenaliny w organizmie . Parę dni temu będąc w Vang Vieng wypożyczyliśmy kajaki…

   
Od samego rana zwiedzamy świątynie w Wientianie – stolicy Laosu. Zatrzymujemy się przy Pałacu Prezydenckim, gdzie stoi Ho Phra Keo – dawna świątynia króla. Teraz zmieniona jest na muzeum. Po drugiej stronie ulicy stoi Wat Sisaket, która została zbudowana w 1818 roku – 150 lat później niż Ho Phra Keo. Wygląda inaczej, główna świątynia otoczona jest wysokim murem, w którym w niewielkich wnękach znajduje się ponad 2000 figurek Buddy. Kolejna świątynia także różni się od dwóch wcześniejszych. Si Muang jest bardzo kolorowa i składa się z dwóch sal, gdzie odbywają się modlitwy. Jest tak kolorowa, że aż razi kiczem, a do tego z głośników płynie muzyka niemalże na pełen regulator. Wśród wielu budynków służących mnichom, są też pozostałości świątyni khmerskiej, która niegdyś tu stała. Po południu opuszczamy Laos i lecimy do Bangkoku w Tajlandii. Lecimy popularnymi w Azji liniami lotniczymi Air Asia. Przy lądowaniu w Bangkoku, gdy mieliśmy do lewego pasa 3 kilometry i byliśmy na wysokości 150 metrów samolot nagle zaczął się wzbijać, zrobił drugi krąg i wylądował na pasie prawym. Pilot powiedział, że pierwsze lądowanie się nie udało ponieważ był zbyt duży wiatr. Przeżyliśmy wszyscy chwilę niepokoju, …no może nie wszyscy. W Bangkoku wsiadamy do tuk-tuków i najpierw jedziemy na targ owocowy i potem na Złotą Górę. Wchodzimy po wielu stopniach, przy głosie buddyjskiej modlitwy i dźwiękach dzwonków wiszących pod dachem świątyni. Jest już ciemno, więc na samej górze mamy przed sobą piękną, nocną panoramę Bangkoku. Widok i atmosfera jest zdecydowanie lepsza niż z popularnych sky barów.
Dzisiejszego wieczoru żegnamy się z Azją. Idziemy na kulinarną ucztę: grillowane ryby, krewetki królewski, patyczki z mięskiem, przegrzebki i do tego mango shake i piwo Chang. Po kolacji idę na tajski masaż. Voucher na masaż dostałem z okazji urodzin od uczestników wycieczki do Laosu. Tajka, która ledwo sięgała mi do piersi najpierw robiła z moimi nogami wygibasy akrobatyczne (nie miałem pojęcia że tak umiem), potem wkładała mi swoje palce, łokcie i kolana w moje ciało (zazdroszczę siły), by na końcu przespacerować się po moich plecach (przeżyłem to ). Dziękuję Wam bardzo za prezent! Będę to doświadczenie długo pamiętał… i czuł w kościach.
     

     
Ostatnią noc spędziliśmy w autobusie. Wyjechaliśmy z Luang Prabang o godzinie 20.30 i przejechawszy 340 km o godz. 8.15 wysiedliśmy w stolicy Laosu. Jechaliśmy autobusem sypialnym, gdzie każdy ma swoje łóżko. Część grupy trafia na 5 ostatnich miejsc w autobusie i podskakując na wybojach, oraz turlając się na zakrętach tworzą wesoły autobus. Grzegorz był koordynatorem obrotów i na hasło: “raz, dwa, trzy” wszystkie dziewczyny zmieniały bok na którym spały. ZAZDROŚCIMY MU POSŁUCHU. Z lotniska jedziemy razem z kurami do hotelu. Dotarłszy do Wientian jedziemy do Parku Buddy. Park powstał stosunkowo niedawno bo w 1958 roku. Znajduje się tam ponad 200 rzeźb przedstawiających postacie hinduskie i buddyjskie. Ich wielość i różnorodność tworzą niesamowity krajobraz. W samym Wientian idziemy zobaczyć Bramę Triumfalną, bardzo podobną do Łuku Triumfalnego w Paryżu, oraz do najważniejszej świątyni w Laosie That Luang. Świątynia wybudowana w 1566, a odbudowana przez Francuzów w latach 30-tych XX wieku błyszczy się w słońcu, ponieważ cała pokryta jest złotem. Wokół jest wiele budynków, w których mnisi buddyjscy mieszkają, medytują, modlą się. Wieczorem spędzamy bardzo miły wieczór z Olą pochodzącą z Opola, która od 1,5 roku mieszka w Wientian. Pracuje w organizacji charytatywnej Health Frontiers jako koordynator pediatrii. Opowiedziała nam jak się żyje w Laosie, o ludziach, zwyczajach i gorącym klimacie. Dzisiaj w Wientian było 36 st C.
   

     
Dzisiejszego dnia zwiedzaliśmy dawną stolicę Laosu: Luang Prabang. Wprawdzie nie ma tu już tyle świątyń jak w dawnych czasach, ale mimo to jest co zwiedzać. Wstajemy chwilę po 5 rano i idziemy na główną ulicę, gdzie codziennie rano mnisi buddyjscy zbierają do swoich mis jedzenie. W Luang Prabang ta buddyjska tradycja zrobiła się bardzo komercyjna, na pokaz. Dziesiątki mnichów idzie jeden za drugim, a turyści kupiony wcześniej ryż wkładają do ich żebraczych mis. Cały obrzęd trwa kilkanaście minut, po czym turyści wracają do hoteli. Po śniadaniu wybieramy sobie kilka najważniejszych świątyń w mieście i od samego rana zwiedzamy. Stare miasto położone jest na półwyspie, z jednej strony płynie Mekong, a z kolejnych dwóch jego dorzecze Nam Khan. Na samym końcu półwyspu znajduje się jedna z piękniejszych świątyń w Laosie: Wat Xieng Thoung. Główna świątynia ma trzy-poziomowy dach schodzący nisko do ziemi i bogate ilustracje na ścianach. Dawniej odbywały się w niej najważniejsze uroczystości związane z dworem królewskim. Zaglądamy do świątyni Sene Souk Haram i tuk-tukiem jedziemy do Manorom, gdzie jest bardzo liczna wspólnota mnichów. W tuk-tuku nie mieścimy się wszyscy i razem z Grzesiem musimy stać na zderzaku i trzymać się dachu. W przerwie między świątyniami odpoczywamy nad rzeką w znanym wśród turystów barze Utopia. Wchodząc do baru zatrzymały nas krzyki mężczyzny, który długim kijem starał się zrzucić węża z drzewa i gdy ten spadł mężczyzna pobiegł za nim próbując go unieszkodliwić. Tuż obok baru Utopia znajduje się góra Phou Si, ale wejście nie jest takie łatwe i kosztuje nas wiele potu. Na górze jest świątynia i widok na rzeki Mekong i Nam Khan. Z góry widać także Pałac Królewski, zmieniony ponad 40 lat temu na muzeum. Najładniejsza w nim jest sala tronowa, o czerwonym wystroju z wyłożonymi na ścianach kolorowymi szkiełkami ułożonymi w laotańsko-buddyjskie historie. Sypialnie i inne pomieszczenia królewskie są dużo skromniejsze. Jedna sala poświęcona jest darom dla króla od delegacji zaprzyjaźnionych państw. Są także prezenty przywiezione z polski: replika miecza koronacyjnego królów polskich “Szczerbiec” z XIII wieku wydana z okazji Millenium 966-1966 i patera z syrenką warszawską.